GAZİ İLKOKULU: MALATYA’NIN TAŞA KAZINAN HATIRASI

ÖZEL HABER

Malatya…

Yıl s1909…

Kuru toprak, azgın sular,

Bir avuç insan…

Ve ortalarında yükselmeye başlayan bir bina:

Askerî Sevkiyat Kışlası.

Taş taş dizildi.

Ter döküldü.

Umudun ilk harcı karıldı.

Henüz okul bile değildi…

Ama kader, harcın içine karışmıştı.

Yıl 1914…

Büyük harp patladı.

Malatya’nın fakir çocukları, bir anda yetim kaldı.

Kışla sessizce mahalle mektebine döndü.

Çocukların terli avuçlarında ilk kalemler belirdi.

İlk defter kokuları yayıldı taş duvarlara.

Yıl 1921…

Güneş Malatya’ya bir başka doğdu.

Gazi İlkokulu, beş yıllık eğitim veren bir mektep oldu.

Öğrencilerin yüzüne yeni bir ışık vurdu.

Ama bina yorgundu…

Çöküverdi.

Ardından gözler dolmadı, yumruklar sıkıldı.

Malatya kararını verdi:

Yeniden yapılacak!

1927’de taşlar yeniden üst üste konuldu.

Harç yeniden yoğruldu.

Umudun elleriyle duvarlar yükseltildi.

1928’de birinci kat bitti.

1929’da ikinci kat…

Battalgazi’nin harabelerinden sökülen taşlar,

Yeni bir çağın duvarlarına döşendi.

Bu bina, sadece taş değildi.

Bir milletin alnında açılan bir yoldu.

Bir milletin sırtından akan terin taşa dönmüş hâliydi.

Avlusunda çıplak ayaklı çocuklar koşturdu.

Tahta sıralarda, gözleri ışıldayan çocuklar geleceği yazdı.

Kimi zaman kara kışın ayazı sınıflara doldu…

Kimi zaman tozlu ayaklar ıslak sıralara iz bıraktı.

Ama her zaman o taşlar şunu fısıldadı:

“Oku.

Oku da adam ol!”

Yıllar geçti…

İsimler değişti…

Ama o bina dimdik ayakta kaldı.

İşte o duvarlardan kimler geçti:

•Recai Kutan,

•Yusuf Bozkurt Özal,

•Hasan Celal Güzel,

•Safter Nefcioğlu,

•Metin Sözen,

•Nihat Bozdağ…

Ve nice adı anılmayan kahraman…

Çocuk yaşta yoksulluğu yenenler…

Çocuk yaşta alnı ak kalanlar…

Hepsi bu taşların arasından geçti.

Kimisi bakan oldu, kimisi komutan…

Kimisi sessiz sedasız kendi namusunu taşıdı sırtında.

Bugün Gazi İlkokulu hâlâ duruyor.

Çatlamış sıvalarıyla,

Eskimiş sıralarıyla,

Ama hala aynı inatla:

“Ben buradayım,” diyor.

“Ben hâlâ bekliyorum.”

Çünkü şehirler, binalarla büyümez.

Çocuklarıyla büyür.

Çünkü milletler, saraylarla değil,

Taş sıralarda yetişen iradeyle yükselir.

Ve Gazi İlkokulu…

O iradenin taşta yankılanan ilk adımıydı.

Kim bakarsa,

O taşların arasında kendi çocukluğunu,

Kendi geçmişini,

Ve bir milletin ilk göz ağrısını bulur.

Hüccetullah Hakder