Üniversitede Kutlama, Şehirde Yıkım: Malatya Ağlıyor, Hocalar Gülüyor!

ŞEHİR AĞLIYOR, ÜNİVERSİTE GÜLÜYOR!

Malatya’da yer yerinden oynamış.
Depremle yıkılmış, donla kavrulmuş, yurt hasretiyle içi parçalanmış…
Ve tam da bu haldeyken, İnönü Üniversitesi ellinci yılını kutluyor.
Neşeli, şen, mesrur…

Sahnede alkış, masada pasta.
YÖK Başkanı davetli, eski rektörler saf tutmuş.
Hocalar protokolde, şehirse perişan hâlde.

HOCA DERS ANLATMAZ, ŞEHRE DERS VERİR!

Murat Çetin, Hasbihal köşesinde soruyor:
“Aziz Hocam Nusret Akpolat… Bu şehir bu haldeyken siz sahneye neden çıktınız?”

Ziraat değil, zarafet anlattığınız günleri bilen Malatyalılar,
Bugün sizi afişte değil, afette görmek isterdi.

Hiç değilse denilseydi ki:

“Davetiye gönderilmişti, iptal edemedik.”
Halk da derdi ki:
“Demek ki hocamızın iradesi takvime yenilmiş!”

Ama o da denilmedi.

BİR TANE CÜMLELİK TESLİMİYET YOKTU!

Ne bir taziye, ne bir tevazu…
Ne bir özür, ne bir ölçü…
Malatya yıkılmış, ama üniversite taş gibi duruyor!
Ama hangi vicdanda?

ŞÜKÜR MÜ, ŞOV MU?

Bir de Turgut Özal Üniversitesi davetliymiş!
Kendisine “ciğerpare” dedikleri kardeş kurum.
Onlar da tarih sergisi açmış, arşiv gezisi yapmış.
Şehir enkaz altındayken “kurumsal geçmiş” turu atmış!

Hocam…
Siz buna “şükür” dersiniz belki…
Ama halk buna “şov” diyor!

REKTÖRLÜK MAKAMI, SADECE YÜKSEK MAAŞLI BİR KOLTUK DEĞİLDİR

Orası irade kürsüsüdür.
Alkışla kurulmaz, ahlakla ayakta kalır.

Bugün Malatya ağlıyor…
Üniversite pasta kesiyor!

Ve halk soruyor:
Bu şehir ağlarken, siz hangi yüzle gülüyorsunuz?

Murat Çetin yazdı, Hasbihal köşesinde kaleme aldı.
Yazının tamamı için: https://www.malatyatime.com/makale/vekil-var-ama-vekalet-yok-78424