Atilla KANTARCI / İster inan ister inanma...

Bizim çağalığımızda telefon lüküs! sayılırdı. Öyle her evde bulunmazdı. Her mahallede bir iki evde ancak telefona rastlardınız. Daha sonraki yıllarda her çocuk doğduğunda telefon başvurusu yapılmaya başladı, çocuk on yaşına geldiğinde telefon sıranız geldiyse kendinizi şanslı sayabilirdiniz.

Böyle zor ulaşılan bir alet tabi ki evde, çocukların ulaşamayacağı mutena! bir yerde konuşlandırılır ve el emeği göz nuru çeyizlerden en güzel dantel örtülerle muhafaza edilirdi!…

Bu dantel örtüler sırf telefonun üzerine mi konurdu?

Tabi ki hayır…

Çeyiz sandığını andıran radyoların üzeri, sehpaların üzeri ve çocuklara yasak bölge olan misafirden misafire açılan misafir odalarında bulunan koltukların üzeri ve dahi bilumum bölgede bu çeyizler itinayla sergilenirdi!…

Her evde bulunmayan bir şey daha vardı o yıllarda…

Neydi o alet…

Tahmin ettiğiniz gibi buzdolabı.

Buzdolabı her evde bulunmazdı onun yerine tel dolap kullanılırdı. Hemen hemen tüm evlerde tel dolap bulunurdu.

Buzdolabının olmadığı günlerde mutfaklarda en önemli gıda saklama unsurlarıydı tel dolaplar. İçinde bulundurduğu materyali muhafaza eder serin tutar, haşereden ve fareden korur, kapak ve yanlarının tel elekten oluşması sebebiyle kuru bakliyatı da nemden korumuş olurdu.

Tel dolaplar ahşap malzemeden yapılır, ön kapağı sinek giremeyecek gözenekli tel perde ile kaplanırdı. Ev kedileri kendilerine verilecek yiyeceğin bu dolaptan çıkacağını öğrenmiş olacaklar ki genellikle tel dolap önünde beklerlerdi. Hatta bu durum bir kişinin ısrarlı bekleyişine benzetme olarak deyiş üretmişti. “Tel dolap kedisi gibi ne bekliyorsun” diye sorulurdu…

Şimdi de hiç bir evde olmayan ama o dönem her evin kullandığı fakat kullananları canından bezdiren bir aletten daha bahsetmek istiyorum…

Devrin müthiş icadı ‘gaz ocağı’…

...

YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN LÜTFEN BURAYA > TIKLAYINIZ.