Bağırma, Anlat!

Cemaat secdede…
Vaiz ise sahnede…

Yine mikrofonu kapmış,
Yine el kol hareketleri havada uçuşuyor,
Yine ses tonunu megafonla karıştırıyor…

Ders anlatmıyor,
Anlatıyor gibi yapıyor!

Neden?

Çünkü hitabeti karizma sanıyor.
Bağırmayı ikna zannediyor.
Sesini yükselttikçe tesirinin arttığını sanıyor.

Ama bilmiyor ki, insanın sesi yükseldikçe,
anlatmak istediği mana alçalıyor!

Hoca Ağabey uyarıyor:
“Vaaz etmeyin, ders yapın!”

Niye?

Çünkü 21. Söz’ün şerhinde Hoca Ağabey ne diyor?

Namazın ehemmiyetinden bahsederken vaizlerin bu dersi, bu hakikati anlayamadığından dem vuruyor. O muazzam derste “vaaz” değil, “ders” yapılmalı diyor.

Ama bizimkiler,
hitabeti mananın önüne koyuyor.
Mikrofonu kalemin yerine geçiriyor.
Sesini yükseltip vicdanı bastırıyor.

Ve maalesef…

Kalbe değil,
kulak zarına hitap ediyor!

Oysa ders dediğin şey,
bağırmak değil, anlamaktır.

Kalbe nakşetmektir.
Zihne yerleştirmektir.

Çünkü ders, bir ihtiramdır.
Bir tefekkürdür.
Bir edeptir.

Bağıran dersi bozar.
Şov yapan anlamı kaçırır.

Peki dersi ne yaparız?

Kendimizde yerleştirir,
sonra da “usulünce” başkalarına taşırız.

Bağırarak değil…
Taşır gibi…
Bir bardak suyu taşır gibi…
Damlatmadan…
Sıçratmadan…

Kendimiz anladık mı?
Kalbimize indirdik mi?
Zihnimize yerleştirdik mi?
İşte mesele bu.

Vaaz, kalabalık sever.
Ders, yalnızlığı.

Vaaz, “kaç kişi vardı?” diye sorar.
Ders, “kaç kişi anladı?” diye…

İşte bu yüzden Hoca Ağabey diyor ki:

“Vaaz değil, ders yapın!”

Yani öyle bağırarak, çağırarak, salonu inletip sosyal medyada ‘duygulu konuştu’ paylaşımlarıyla değil…

Anlatarak, açarak, sindirerek…

O halde bir daha soralım:

Bağırmaya mı geldik?
Anlamaya mı?

Murat Çetin