Ben, Ben, Ben… Sonra Açlık Geldi!

Hamdolsun, Ramazan Risalesi’ni okuduk, bitirdik. Son satırını da gözyaşlarımızla mühürledik. Bir kez daha anladık ki bu eser, Kur’an’dan feyz almış, Kur’an’dan telahhuk etmiş, Kur’an’ın manevî bir mucizesidir. Ve evet, Üstad’ın da buyurduğu gibi, elinde elmas bir kılıçtır bu risale.

Risalenin sonlarına doğru, dokuzuncu nüktede, birden yüzümüze tokat gibi inen bir gerçek var: Nefsimizin firavunluğu.

Evet, yanlış duymadınız. Her birimizin içinde küçük bir firavun var. Kimi zaman gizlenir, kimi zaman sesini yükseltir: “Ben yaptım, ben ettim, ben bilirim!” der.

Tıpkı Firavun’un “Ene Rabbikumul A’lâ” dediği gibi.

İnsanın kalbinde iki hat çekilmiş: Biri peygamberlerin nuru, biri zalimlerin zulmeti. Letaif-i aşere, yani on latife, Hz. Âdem’den Peygamber Efendimiz’e kadar gelmiş tüm peygamberlerin numunesidir. Nüfus-u seb’a, yani yedi nefs mertebesi ise Firavunların, Nemrutların, Şeddatların izdüşümüdür.

Peki ne kırar o firavunluğu?

Açlık.

Sadece mideye değil, ruha, kalbe ve vicdana da oruç tutturan bir açlık.

Nefis bazen put olur. İnsan ise o putun etrafında tavaf eder. Ta ki oruç gelir de o nefse hakikat tokadını indirene dek. O zaman nefis öğrenir:

Ben zayıfım.

Ben fakirim.

Ben muhtacım.

Ve anlar ki, kendini ilah sanmak, bir körün aynaya bakıp kendini âlim zannetmesi kadar saçmadır.

Açlık gelir. Takat kalmaz. Göz kararır. Nefes daralır. İşte o zaman nefis fısıldar:

“Rabbim, Sen Rahîmsin. Ben âciz bir abdim.”

Büyüklerin ifadesiyle: “Nefis, cehenneme atıldı. En yüksek azaplara çarpıldı. Yine ‘Ene, ene…’ dedi. Ama açlıkla terbiye edildiğinde, ‘Sen Rabbimsin, ben kulunum’ dedi.”

İşte Ramazan’ın, orucun, açlığın sırrı burada gizli. Firavunlaşan nefsimizi acizliğe döndürmekte.

Şimdi elveda vakti Ramazan.

Ama o “ben” dediğimiz putu kırabildiysek…

İşte o zaman Ramazan bizim içimizde kalır.

Tâ bir sonraki Ramazan’a kadar…