BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ – 2. BÖLÜM

ÇOCUKLUĞUN MEYDANI: TARLA VE GAZOZUNA MAÇLAR

Kernek’in bir tarlası varmış. Ama öyle sıradan bir tarla değil, mahallenin gençleri için bir futbol mabediymiş.

Kernekli çocukların çoğu bu tarlada futbol oynamış. Ayaklarında eski bez ayakkabılar, bazen de yalınayak… Topları ne zaman Elif Ana’nın bahçesine kaçsa, ya mahallenin en yaşlısı Sabri Dayı’yı gönderirlermiş ya da topu geri almak için “Hacı Begin uşağhlarının topu” diyerek beyaz bir yalan söylerlermiş.

O taşlı topraklı sahada maç yapmak cesaret istermiş. Düşenin dizi kanar, kalkamayanı mahalle abileri kaldırırmış. Ama kimse şikâyet etmez, akşam olunca yine tarlanın yolunu tutarmış.

Mahallenin bıçkın delikanlıları burada futbolun peşinde büyürken, bir gün tarlaya gelen birkaç adam gözlerini kısarak etrafa bakmaya başlamış. Ellerinde ölçü aletleriyle dolaşıyor, sahanın zeminini inceliyorlarmış.

Kimdi bunlar?

Gençler başlarını kaldırıp şaşkınlıkla onları izlerken, mahallede dedikodu yayılmış. Topraksu’da çalışan mühendislerden Erdoğan Bilgiç, idare amiri Seyit Zapçı ve birkaç mühendis bu tarlaya göz dikmişti.

Ne yapacaklardı?

Bu saha, mahalle gençleri için her şeydi. Burada yıllardır gazozuna maçlar yapılıyor, dostluklar kuruluyordu. Mahalleli, onların bu tarlayı futbol oynayan gençlerden alıp başka bir şeye dönüştüreceğinden endişeliydi.

Ama kimse işin aslını bilmiyordu.

Topraksu ekibi bir keşif yapmıştı ve mahallede büyük bir değişimin ilk adımı atılmak üzereydi.

Peki, bu değişim mahalle için hayırlı mı olacaktı, yoksa futbol oynayan gençlerin elinden en sevdikleri oyun alanını mı alacaktı?

Bu yazı dizisi beş bölümden oluşmaktadır.

Devam edecek

Hüccetullah Hakder