Sizleri Beyler deresinin esintisiyle, Yeşilyurt'un su sesiyle, Topsöğüt'ün kuşlarının ötüşüyle, Beydağının nevruzuyla, Bostanbaşı'nın yeşilliğiyle, Kerneğin şelalesiyle, Akpınar'ın soğuk çeşmeleriyle, gülen yüzlerin tebessümüyle, Destan şehir Malatya’nın bütün misafirperverliğiyle karşılamak isterdik!.

Ama 6 Şubat depreminden beri derdine çare arayan, başkasının yarasına merhem olamayan, enkaza dönmüş bir şehir olduk. Kıyamet öncesini yaşadık!. Geçmişte yapabildiğimiz her şey geride kaldı artık. Sıkıntılardan nefes alamaz olduk. Ama hiç bir zaman umudumuzu yitirmedik. Önce Allah, sonra da devletimize güvendik. Sebebi budur, her şeye rağmen ayaktaysak dimdik!.

Gerçek şu ki, hallaç pamuğu gibi savrulduk. Ne mahallemiz, ne kültürümüz, ne tanıdıklarımız, ne de şehrin hafızası kaldı!. İmkanı olan şehri terketti. Fırsat bulanlar geri gelse de biçare ve sahipsiz kaldı!.
Tam bir buçuk yıldır şehrin tozu, çamuru bitmedi!. Yolların çukurları, rezerv alan tartışmaları, yerinde dönüşüm türküleri son bulmadı!. Seslerin çokluğu, başların ayrılığı, yol yordam bilmeyişimiz, bizi bugünkü çıkmaza getirdi.

Şehrin etrafında acil yapılan ve yapımı devam eden sosyal konutlar derdimize çare olmadığı gibi, gün gelecek geleceğimizi tehdit edecek en büyük unsur olacaktır!. Bunu 21 yıl önce yapılan ilk toki konutlarında yaşadık ve yaşamaya devam ediyoruz.
 

...

YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN LÜTFEN BURAYA > TIKLAYINIZ