Mustafa AKDEMİR / Gurbetin İçindeki Manevi Yolculuk

Gurbet, hepimiz için farklı anlamlar taşır. Kimi zaman memleketten, sevdiklerimizden uzak kalmanın verdiği hasret, kimi zaman ise kalabalıkların içinde hissedilen yalnızlık...

Aslında gurbet, sadece mekânsal bir uzaklık değil, gönüllerde yaşanan bir garipliktir. Aynı evde, aynı şehirde bile olsak, eğer kalpler birbirinden uzaksa, insan yine gurbeti iliklerine kadar hisseder. Bazen kendi evimizde, doğduğumuz topraklarda bile içimizde derin bir yalnızlık hissiyle karşı karşıya kalırız. İşte o zaman anlarız ki gurbet sadece dışarıda değil, insanın içindedir de.

Ancak, gurbetin getirdiği bu yalnızlık ve yabancılık hissinin içinde saklı başka bir boyut var: Allah’a daha yakın olma hali. İnsan, özellikle gurbetin derin özlemi içinde, maddi olanaklardan ve sosyal çevresinden uzaklaştığında, içsel bir sorgulama sürecine girer. Yabancı bir yerde olmak, alıştığı, güvendiği her şeyden mahrum kalmak, insanı Allah’a yönelmeye iter. Çünkü o anlarda insan, sevdiklerinden ve alışkanlıklarından uzak kalırken, Allah’ın her daim yanında olduğunu daha derinden hisseder. O’nun her an yakın olduğunu bilmek, bu zorlu yalnızlık sürecini manevi bir yolculuğa dönüştürür.

Gurbet, bir anlamda faniliği hatırlatır insana. Her şeyin geçici olduğunu, insanların, yerlerin ve mekânların gelip geçici olduğunu daha yakından hissettirir. Bu geçicilik içinde insan, kalıcı olan tek şeyin Allah ile olan bağı olduğunu fark eder. Hayatın koşuşturmacası, dünya meşguliyetleri, bazen bu gerçeği göz ardı etmemize neden olur. Ancak gurbet, bu perdeleri bir bir kaldırır. Zihnimizi meşgul eden her şeyden uzaklaşınca, Allah’a daha yakın hissederiz. O’na yönelir, dualarımızla O’nun rahmetine sığınırız. Bu süreç, yalnızca zorlukları aşmak için değil, aynı zamanda manevi bir olgunlaşma sürecidir.

...

YAZININ DEVAMI BURADA