Niçin Okuyoruz, Niçin Anlatamıyoruz?

Geçtiğimiz gün, iki gençle oturduk. Biri Bitlisli, diğeri Ispartalı. İkisi de İstanbul’da çalışıyor. Birisi daha yeni Üstad’ın evini ziyaret etmiş, heyecanlıydı. Diğeri sessizdi, ama dikkatli dinliyordu.

Sordum:
— Risale-i Nur okuyor musun?
Cevabı kısa, net ve sarsıcıydı:
— Hayır abi, okuyamıyorum.

Sebebini sordum, klasik bir tereddütle karşılaştım:
— Aslında niyet ettim çok defa. Ama anlamıyorum.

O an içimden “haklı” dedim. Ama yüksek sesle “haklısın” demek daha doğruydu. Çünkü bu sadece onun problemi değildi.
Bu, okuyan ama ne okuduğunu bilmeyenlerin problemi.
Bu, anlatan ama neyi, niçin anlattığını izah edemeyenlerin problemi.

Çünkü Risale-i Nur, sadece okunacak bir kitap değil.
Tefekkürle okunacak, ruhla sindirilecek, idrakle özümsenecek bir mana yolculuğu.

Ama biz ne yapıyoruz?
Elimize kitap alıyoruz, okuyormuş gibi yapıyoruz.
Dinliyoruz, anlıyormuş gibi duruyoruz.
Anlatıyoruz, ama kalbe değil, sadece kulağa sesleniyoruz.
Sonra da “neden anlamıyorlar?” diye sitem ediyoruz.

İyi de…
Sen Risale-i Nur’u ne için okuyorsun?
Seni oraya çeken hakikat ne?
Sen onun neresindesin?

Bilmiyoruz. Çünkü önce kendimize sormuyoruz.
O yüzden cevap da veremiyoruz.

Okuyanlar “niçin” okuduğunu bilmediği için anlatamıyor.
Dinleyenler “ne anlatılıyor?” sorusunu içten içe sorarken cevap bulamıyor.

Neticede olan şu:
Okumaya niyet eden bir Sedat, kitabı rafa kaldırıyor.
Sesi değil, özü arıyor.
Lafı değil, manayı arıyor.
Ama onu bulamıyor.

Ve maalesef…
Bulamayınca dönüp gidiyor.
Yarım kalan her şey gibi, o da eksik bırakıyor.

Belki de şimdi hepimize düşen en büyük vazife şu:
Risale-i Nur’u bir slogan, bir ritüel, bir ezber olmaktan çıkarıp…
Onun arkasındaki hikmeti, sebebi, maksadı yeniden keşfetmek.

Belki de önce kendimize sormalıyız:
Ben niçin okuyorum?
Ve daha mühimi:
Bunu kime, nasıl anlatıyorum?

Yoksa bir Sedat daha kayıp gidecek elimizden…
Ve biz, yine “niçin okunmuyor?” sorusuyla baş başa kalacağız.