Aynaya Baktın mı Evlat?

(Zulme lanet edenle zulmün faili aynı kişiyse, hikâye tam burada başlar.)

Ahir zaman hikâyesidir…
Bir adam koyunlarını otlatır.
Kendi merası yetmezmiş gibi
başkasının bağına girer,
komşunun tarlasına çöker,
helal haram dinlemez.
Yeter ki davar doysun.

Akşam eve dönerken,
karşısına alacaklı çıkar.
“Paramı ver” der.

Adam ne yapar?
Parasını vermez.
Öfkeyle söylenir:
“Allah seni bildiği gibi yapsın!”

Arkasını döner, yoluna devam eder.

Eve geldiğinde vergi memurları kapıda.
“Vergini ver” derler.
Adam “hasılat daha çıkmadı” der.
İçlerinden biri en büyük öküzü alır, götürür.

O sinirle evine girer.
Eşine bağırır, çocuğunu azarlar,
kapıya tekme atar.

Sonra ellerini semaya açar:
“Yâ Rabbi!
Zalimlerin yüzünü simsiyah eyle!”

Ertesi sabah çarşıya iner.
Bir bakar ki bazı yüzler kararmış.
Kapkara.

Endişeyle sorar:
“Hayırdır efendim? Bu yüzler neden böyle?”

Pir-i fani bir zat cevap verir:
“Evlat…
Aynaya baktın mı?
Senin de yüzün kara…
Padişahın da.”

Şimdi bu hikâye geçmişte kaldı sanmayın.
Bugün hâlâ sürüyor.
Çünkü bir milletvekili çıkıyor,
kürsüden adalet nutukları atıyor:

“Kim kamu malına el uzatıyorsa,
kim siyasetten zenginleşiyorsa,
Allah belasını versin!”

Bu söz doğru.
Ama aynaya bakınca sima değişiyor.

Çünkü herkes biliyor:
Siyasete ceketle girip,
arsalarla çıkanlar var.

Halk adına konuşup,
kamu arsasına ortak olanlar var.

Mazlumu savunup,
servetini iktidarlarla büyütenler var.

Şimdi aynı yüz, aynı sima,
aynı kelimeleri tekrar ediyor.
Ama unuttuğu bir şey var:

Zalimlere beddua ederken
aynaya bakmayan herkes
bir sabah kendi yüzünü
kararmış görebilir.

Ve o zaman,
“Allah belasını versin” dediğinizin
suretini değil,
sîretinizi göreceksiniz.

Kalın sağlıcakla