Ben mi Ağlayayım Malatya mı Ağlasın!?.

Gideyim hayatımın şahidi, kaybolmuş Malatya'ya!.
Şarkılarda türkülerde benzerdi güneşe aya,
Gözler dikilmiş, umutlar bağlanmış Ankara'ya, 
Geldim göremedim son kez seni doya doya,
Veda etmeden hatıralar gömülmüş karanlık bir kuyuya. 

Ağıt mı yaksam, yasıma sessizce devam mı edeyim!.
Çaresizlik içinde çare mi arayayım, yoksa Yeşiltepe'de sakinler yurdunda kendime iki metre kare yer mi alayım!.
Seninle hayata gözlerimi açmıştım. Okumaya yazmaya başlamıştım. Çarşı pazar bir ömür karış karış gezmiştim. Şimdi çocuklarıma seni anlatacak anım kalmamış!.
Sen yoksun, viran olmuşsun!. Ruhsuz, cansız bir mezara dönmüşsün!.

Bir gün içinde dolaşırken kadavraya dönmüş bir şehir olacağını düşünmemiştim!.
Akbabalar çullanır ya!. Üzerinde gezen vinçler neyin nesi!?
Sanki geriye kalanı toprağa gömmenin sesi!. 
Gömülmüşsün zaten, ya bu kimin yası!?. 
Gelen bir daha mı vurdu!?.
Sırtım ondan mı acıyor yoksa!. Ayağım mı kayıyor, ayağımın altından yer mi kayıyor!?.

Derdimi sana anlatırdım. Mırıldanarak gezdiğim sokaklarında teselli arardım. Bulamazsam, birileri beni bulurdu. Konuşur, dertleşirdik. Yanıp sönen sokak lambaları altında ıslansak da yağmurda, sohbet eder, şiirler yazarak kalırdık sabaha. Gün ışıdığında, yazdığımız da, okuduğumuz da sendin!.

Artık derdimi anlatacağım duvarlar yıkıldı, yalnızlığımı paylaşacağım sokaklar yok oldu. 
Sıtmapınarı'ından Çöşnüğe yürürken rastladığım ay yüzlü insanları göremiyorum. 
Ben seni özledim. Mısır çarşısını, Akpınar'ı özledim. Neredesin Bakırcılar pazarı!? Emeksiz! Fuzulî! Cezmi Kartay! Kışla caddesi! Neredesin şehrin kalbi, Yeni Camii!?..

Çağırırken tarif ettiğimiz yerler, bir araya gelip kör gibi gezdiğimiz sokaklar! Söğütsüz Söğütlü Camimiz nerede peki!. Emekliler parkında mı!? Emekli mi oldu!?
Kaldırdılaaar!!!..
Bu şehirde Allah'ın evine sahip çıkacak bir kul çıkmadı öyle mi!? O zaman 6 Şubat’ta bu millet nasıl canlı çıktı!?..

Enkazında anılarımı ararken beynime katre katre düşen deli sorular, zifiri karanlığa sevkeden düşünceler, bir bir yıkılan umutlarım rüya denizimde kaybolurken, düğümlenmiş yüreğimi çözecek, hasret ateşini söndürecek bir çift güzel sözü kim bana söyleyecek!?.

Geriye doğru sardığım ömür makarasında çocukluğumu yaşadığım yerler nerede dediğimde, kim bana gösterecek!?.

Sıtmapınarı'nda okulum vardı. Malatya İmam Hatip Lisesi!. Şimdi kim bana ahan da tabelası diyecek!?.

Geçtim Beyler deresini, peki ya sonrası!?. Öncesine ne olmuştu, beton yığınları arasında dumanlı dağlar!. 
Üzerinde ruhsuz, tek tip ölü binalar!.
Kefen bile giymeyen yapılar!.
Seni kim dikti buralara desem, cevap veren olur mu!?.

Söyleyin bana Ankara'dan pilan proje yapanlar! Malatya bir daha Malatya olur mu!?.

Hani insan ölünce toprak olur unutulur ya!. Biz ölmeden toprak olduk, unutulduk!. Çamur altımıza döşek, yağmur üstümüze yorgan oldu.
Mezar taşımızı kendimiz diktik.
Şimşekler bize ışık, gök gürültüsü müzik!. 
Sanki güneş hiç doğmadı, ya da biz görmedik!. 
Yolumuz yokuş yukarı dimdik.
Biz, artık beli bükük yaşlı gençlerdik!.

Yaralı olan benim... Elim, kolum, bacağım!. 
Kime ne diyeyim, ondandır yazamadığım!. 
Yüreğim yanıyor ateşten bir kor! 
Dilim tutukluk yapıyor, gözlerim kanıyor!. 
Kartala değen okun tüyü kanadından, 
Bu şehirde kim ne çekiyorsa dostlarından!..

Fi Emanillah. 

Ebuzer AYDIN 

"Ey Kalemim! Bir Gün Doğru Bildiklerini Yazmazsan Kolumla Beraber Kırar Atarım Seni"