Bir dost daha göçtü şu fani dünyadan: Gönenli Abdurrahman abi

Bir ölüm vefalı bir de sonbahar… İçimiz hep bir hoşça kal ülkesi... (Cahit Zarifoğlu)
Ölüm vefalı, diyor şair… Öyle mi ki? Vefalı ise bizi neden bırakıp gitti Abdurrahman (Kural) abi? Hayatının sonbaharında aramızdan ayrılıp giderken sonbahar mevsimini mi tercih etti Abdurrahman abi? Tam da hüzünlü bir mevsimde bizi hüzünlere bırakıp gitti…
Aslında bize hep söylerdi, hayat haksa ölüm de haktır. Ölümle barışıktı Abdurrahman abi, onu arkadaş gibi kabul ediyor, hep yanında gezdirirdi. Gölgesi gibi…  
“O (Allah), amel bakımından hanginizin daha iyi olacağını denemek için ölümü ve hayatı yarattı.” (Mülk Suresi 2) Bu ayeti okur, ölümün hayattan önce yaratıldığı gerçeğini hatırlatırdı bize hep…  Sonra da eklerdi şairin dizelerini:
 “Ölüm güzel şey, budur perde ardından haber... 
Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?”
Bir edebiyat aşığı, bir hayır yarışının fedakâr ve çilesi işçisiydi Abdurrahman abi… Bir elinde edebiyat bir elinde hayır vardı. Ömrünü, vaktini, varlığını hayır ve ilim cephesinde çarpışarak harcadı. Allah’a borç verirdi (Bakara Suresi 245) 
Maun Suresi’ndeki ayetleri okurken tir tir titrerdi, ayetleri sanki kendisine inmiş gibi, “Ey İnananlar” hitabını, “Ey Abdurrahman” diye anlardı. “Vay o namaz kılanların haline” tehdidi onu tedirgin eder, hem namaz kılıp hem de “Yetimi itip kakanlar, fakiri fukarayı doyurmayanlar” dan olmamak için belki de ömrünü hayra adadı. 
Takva sahibiydi… Yani çevresinde, şehrinde, ülkesinde, dünyada olup bitenlere karşı kendisini sorumlu hissederdi. Ailesinden çok Mümin kardeşlerinin acılarını dert edinirdi. 
Sürekli okuyan, edebi yönü ile tebarüz etmiş, kitap aşığı, edebiyat dostu bir kişilikti Abdurrahman abi… Oturur saatlerce edebiyat sohbetleri yapardık. Türk ve dünya edebiyatın en önemli eserleri ve yazarları hakkında geniş bir bilgiye sahipti. Kültür ve sanat konusunda doyumsuz sohbetler yapardı. Bilgisi nispetinde de mütevazı kişiliği vardı. Bir derviş edasıyla yaşadı Abdurrahman abi… 
Gönen ve Balıkesir hayır sahibi gerçek bir evladını kaybetti. Son günleri hastalığının verdiği dayanılmaz acılar içinde geçti. Uzun süren tedavi sürecinde Allah’a tevekkülünü kaybetmedi, bir gün dahi öf demedi, hep “Af” diyerek şu fani dünya hayatını tamamladı. Rabbine kavuştu. 
Allah rahmet eylesin, mekânı cennet olsun, yakınlarına sabır versin.