Bir fotoğrafın hikâyesi

Dün yapılan İzollu 2. Çilek Şenliğine gitmek için fotoğraf sanatçısı Ramis Akar ile sözleşmiştik. Otistik ve down sendromlu çocuklu ailelerin kaldığı Rönesans Holding’in inşa ettiği konteynır kente gittim. Ramis’le buluşup İzollu’ya gideceğiz. (Ramis’in de otistik bir çocuğu var.) 
Gittiğimde baktım ki konteynır kentte bir hareketlilik var. Meğer Milletvekili Sayın İnanç Siraç Kara Ölmeztoprak otistik çocuklu ailelerin kaldığı konteynır kenti ziyaret etmiş, ailelerle oturup sorunlarını dinliyormuş.
Denk geldi işte, tevafuk eseri rastladım. 
İçeri girdim. Sıcakta, bayramın dördüncü günü, ailelerin ve çocukların arasında samimi bir havada sohbet ediyor. 
Hiç kimsenin haberi yok, arkasında reklamcı-çıkarcı basın mensupları da yok. Sessizden ve derinden çalışıyor İnanç Hanım… Kendisini tebrik ettim, böyle mütevazı, kimsenin taktirini beklemeden, gösteriş yapmadan halkın arasında, halkla iç içe kendi yolunda ilerlemesi taktire şayan… Söylemedi ama ben tahmin ediyorum ki, bayramdan beri yollarda ve halkımızın arasında geçirmiştir tüm zamanını… 
Sonra beraber Çilek Şenliği’ne İzollu’ya gittik. Şenlik sırasındaki halkla diyaloğu, güler yüzü, mütevazı kişiliği, duruşu, nazik ve kibar davranışları ile çevresinde bir sevgi çemberi oluşturduğunu müşahede ettim. Halka hitap ederken kürsü hâkimiyeti, seri konuşması, sıcak ve derinlikli hitabeti ile dikkatleri üzerine çekiyor. Biliyorsunuz, Malatyalılara pek siyasetçi beğendiremezsiniz, ancak ilerleyen yıllarda halkımızın İnanç Hanım’ı yakından tanıyıp sevip beğeneceğini tahmin ediyorum. Sadece bir günlük izlenim değil, yıllardır tanıdığım için Sayın Vekilimizi, bende bu kanaat oluştu. 
Siz ne dersiniz?