Bir oduncunun hikâyesi…

Adı Hasan Koç… 
Akçadağ’ın Kasımuşağı köyünden…
47 yaşında…
4 kız çocuğu babası…
Oduncu…
Yaklaşık 25 yıldır odun kırarak geçimini sağlıyor.
Bir fotoğraf gezisi sırasında Banazı dönüşü Kuyuönü mevkiine varmadan yol üzerinde odun kırarken gördüm. 
Hemen yanı başındaki dumanı tüten semaveri, tavşankanı çayı görünce ne güzel bir ortam, tam fotoğraflık manzara diye düşündüm… Ve bisikleti kenara çekip oduncuya yaklaştım.
-Selamın aleyküm oduncu gardaş!
-Ve aleyküm selam, buyur gel çay içelim.
Dedi ve elindeki ekmek baltasını bırakıp bana çay doldurdu. 
Oduncu-fotoğrafçı muhabbeti ne olabilir ki?
Şöyle dur çekeyim, aman kımıldama, ah ne güzel oldu, teşekkür ederim, eyvallah!
Hayır, ben öyle yapmadım, öyle de yapmıyorum, benim ilkem şu: Önce insanım sonra fotoğrafçı… 
Bir yandan çayımızı yudumlarken bir yandan da muhabbet ediyoruz. Bir dokun bin ah işit misali oduncu gardaş anlattıkça anlatıyor.
Bu güzel fotoğrafın arkasında insanı hüzünlendiren ve bir o kadar da düşündüren hikâye gizli… 
Fırın fırın gezip odun kırarak geçimini sağlıyor. Bugün de Banazı girişinde Başak Tandır ekmeğinin odununu kırıyordu. Kaça kırıyor dersiniz, tonu 55 lira… Yemeği, çayı ve diğer masrafları da kendisinden… 
Günde ortalama bir ton kırabiliyor zaten… Buna güç mü dayanır. Her gün kırdığını düşünsek ayda eder 1.500 lira… Allah bereket versin, buna da şükür, diyor. 
Dört kız çocuğunu da okutuyor, biri mezun olmuş, diğer üçü de okula gidiyor. 
13 bin lira sigorta borcu varmış, kazandığı para ancak geçimine yettiği için sigorta primini yatıramıyor, bu demektir ki, devletin sağlık hizmetinden yararlanamıyor. 
-Peki, hasta olunca ne yapıyorsunuz?
Verdiği cevap beni ta kalbimden vurdu.
-Mümkünse hasta olmayın çocuklar, diyorum. 
İşte en çok bu cevap bana koydu. Demli çayın yudumları boğazımda kaldı. 
Hasta olma hakkı olmayan çocukların babası olmak!
İçim cııız etti.