Bir zamanlar… 

Milattan Önce (6 Şubat’tan önce) bizim Gündüzbey’de bir “hayat” vardı… Bir kültür, bir komşuluk, bir gelenek, bir tarih, bir yaşam tarzı vardı. 
Bir zamanlar Gündüzbey’de, komşularımızla sacda az mı yufka ekmeği pişirmiş, az mı çırpı kırmış, az mı yük taşımıştım. Eski püskü de olsa, yamuk yumuk da olsa, topraktan kerpiçten de olsa bahçeli evlerimiz vardı. 
Bağ kültürünün, bağ evleri medeniyetinin başlangıç noktasıydı Gündüzbey… Yüzyıllardır yaşanan bağ kültürü, suyun çıktığı kaynak olan Pınarbaşından başlar Çırmığtı, Kileyik, Barguzu, Tecde, Çilesiz, Kernek, Orduzu, Eskimalatya’yı takip eder Fırat’a dökülürdü. 
Sonra… Bir gün… Gece sabaha yakın… Sisli ve karlı bir gecede… Yüzyılın sarsıntısı ile uyandık… Yıkıldık… Kimimiz öldük… Kimimiz yaşarken öldük.
Sadece evlerimiz değil… Aslında yıkılan, enkaz haline gelen bizim bin yıllık kültürümüz, anılarımız, tarihimizdi… Evler yapılsa ne olur yapılmasa… Sinelerdeki acıların tamiri yok. Kırılan kalplerimizi tedavi edecek bir doktor da yok. Hayal dünyamızın evlerini yapacak TOKİ de yok. 
Artık hiçbir zaman gelen günler, giden günlere benzemeyecek. 
(Not: Ne zaman fotoğraf arşivime girsem, önüme böyle fotoğraflar çıksa, beni alıyor derin bir hüzün, acı ve keder… 6 Şubat yeniden canlanıyor, hafızamda, yüreğimde… Söküp atamıyorum.)