“Defilede” değil, “deprem bölgesi”ndeyiz, Sayın Hatice Özdemir!..

“Deprem fırtınası”nın arasında kalan Malatya’da, 48 günü geride bıraktık.

Bu süreçte, “yardımlar” yapıldı, “enkazlar” kaldırıldı-kaldırılıyor, “yaralar” sarılıyor ve hayatın normale dönmesi için, “adımlar atıldığı söyleniyor.

“Söyleniyor” diyorum. 

Çünkü maalesef normalleşme (!) adına atılan adımlara baktığımız zaman, sanki adımlar “geriye doğru atılıyor”. 

Mesela, çocuklarımızın “eğitimiyle” ilgili atılan, doğru dürüst bir adım göremiyorum. 

Bir kaç tane “konteyner kampüs” yapıldı diye, normalleşme adımı atılmış olmuyor.

Normalleşme demek, “konteyner kampüs” kurmakla, onun içine “öğretmenleri” ve “eğitim araçlarını” doldurmakla da (!) olmuyor.

 Öğretmenlerin büyük bir kısmında, bir “bıkkınlık”, bir “bezginlik” seziyorum.

 Eğitim camiasının “yılmaz nefer”leri “yılmış” gibi görünüyor.

 “Tayinim çıksa da gitsem…” der gibi bakıyorlar insanın yüzüne. 

İyi niyetle, içindeki “eğitim heyecanı”nı yüzüne yansıtıp, çocuklarımızla ilgilenen kardeşlerimi “tenzih” ediyorum. 

Lakin baktığımız zaman, durum Malatya’da  böyle maalesef. 

“ASLİGÖREVİ”, “İKİNCİ PLANDA” GİBİ…

Milli Eğitim Bakanımız, ilk günden itibaren Malatya’da. 

Afet sonrasının “organizasyonuyla” ilgili çalışıyor. 

Koordinatör valiler, koordinatör belediye başkanları, mevcut yöneticiler de çalışıyor(!). 

Devletin görevlilerini, yardım gönüllülerini, belediyelerin personelini organize edebilecek, eksiksiz koordinasyonu halen “yakalayamadıklarını” düşünüyorum. 
Milli Eğitim Bakanı’yla ilgili bir “eleştiride” bulunmak isterim. 

Eğitimle ilgili çalışmaları sanki, “ikinci plana atmış” gibi geliyor bana. 

Bakıyorum, her yere her şeye yetişmeye (!) gayret ediyor da, asli görevi olan “eğitimi” ikinci plana atmış gibi duruyor.

KAMPÜSLERİN KURULDUĞU ALANLARA “ULAŞIMDA” SORUNLAR VAR

Bir vatandaşımız beni arayarak, çocuğunun 8. Sınıf öğrencisi olduğunu belirterek, gördüğü bazı “aksaklıkları” söyledi. 

Vatandaşımız diyor ki: “Çocuğun elinden tutup, eğitimini alsın diye, çadırlardan oluşturulmuş bir kampüse götürdüm. Biliyorsunuz bu çocuklar, LGS’ye girecekler. Gittiğim yerde görevlilerin ‘vurdumduymazlığı’ beni çileden çıkardı. Bir soru soruyorum, umursamaz bir tavırla ‘Buraya niye geldin? Sen şuraya gideceksin.’ dedi. Oradan çıktım, eski Malatya’da bir yere gittim. Orada da vurdumduymazlık vardı. Bir Allah’ın kulu ‘Sen niye geldin? Bu elinden tuttuğun çocuk da kim? Niye buraya getirdin?’ demedi. Neyse bir vesile oradaki işimi halletim ama, o bölgenin ne kadar sıkıntılı olduğunu da gördüm. Eski Malatya bölgesinin, 150-200 bin kişilik bir nüfus var. Ulu Cami’nin oraya bir kaç tane kampüs koymuşlar. Oraya gidecek otobüs ve servis de yok. İnsanlar öğrencilerini daracık sokaklardan ve yıkılmak üzere olan binaların yanından götürüp getirmek zorunda kalıyor. Sanki, çocuklarımızı eğitecek başka bir bölge bulamamışlar da, buraya getirip koymuşlar…”  

SAĞLAM OLAN TEK KATLI BİNALAR KULLANILAMAZ MIYDI?

Vatandaşımız bunları anlatınca, biraz daha “dikkatle baktım”, kurulan “çadır” veya “konteyner” kampüslere.

Bir de yıkılmayıp ayakta “sapasağlam” duran okul binalarına baktım. 

Hatta bölgede tek katlı “köy okulları” var mesela, her biri de gayet “sağlam” duruyor. 

“Belediyelerin sosyal tesisleri”ndeki binalar da var. 

“Konaklar” var mesela.

 “Bunlar niye eğitim yuvası olarak düşünülmedi?” diye sormaktan kendimi alamadım. 

Anlaşılan Malatya’da eğitimin mihmandarı (!) olan kişi, “ayakta uyuyor”. 

Demek; “çapı”, “hacmi” ve “ekseni” bu kadar…

Mezkur düşüncelerime “Çocuklarımızı, çadırlarda ve konteynerlerde değil de, sağlam binalarda eğitime tabi tutsak, psikolojileri açısından daha iyi olmaz mı?” sorusunu da ekledim.  

HEM VATANDAŞA HEM DE ÖĞRETMENE ÖRNEK OLMALI

İl Milli Eğitim Müdürü Hatice Özdemir’i, depremden sonra “eğitimle ilgili” doğru dürüst bir yerde “görmedim” desem yeridir. 

Bir iki “istisna” hariç. 

Onda da sanki, “defileye çıkmış” da, “üzerindekileri gösterir” gibi bir hali vardı.

Depremzede olan “öğrenci” ve “öğretmen”lere yol gösteriyor (!) gibi, bir durumu yoktu.

Eğitimci olarak, insanların “gözünün önünde” ve o insanlara örnek (!) olacak bir şeyler yaparken, görünmesi gerekmez mi? 

Örnek olması gereken kişiler, sadece “vatandaş”a değil, sorumlu bulunduğu “eğitim camiasına” da örnek olabilecek “yerlerde” ve “işlerde” görünmeli... 

Belki “depremin acısı”yla ve ortamın verdiği “kasvetle”, Hatice Özdemir’i öyle görmüş olabilirim. 

Milli Eğitim Müdürü’nün, “eğitime özel” yaptığı veya yaptırdığı bir “icraat”ı gören varsa, lütfen bilgi verin. 

Açıkçası ben de “Evet yanlış biliyormuşum. Doğrusu da buymuş…” demek isterim.
   
Vatandaşın çocuğuyla ilgili görüşlerini dinlerken “Malatya’daki çocuklarla, İstanbul’daki çocuklar, aynı sorular ile karşılaşacak ve aynı zamanda LGS’ye girecekler. Bu çocuklarla, İstanbul’dakiler arasında bir fark olmayacak mı?” gibi itirazlar da geçti aklımdan…

Selam ve dua ile
Fiemanillah