Gurbette Bir Malatyalı Yazar

Bu günkü köşe yazımda kendimden bahsetmek istedim.  Çünkü 10 Aralık benim doğum günüm. 
Belli bir yaştan sonran her doğum günüyle birlikte ömrümüzün de tükenmekte olduğunu anlıyoruz. Hele benim gibi 77 yaşını bitirip 78 yaşına adım attığınızda, sona yaklaşmakta olunduğunuzu hissediyor ve geçen her yılın ömrünüzü tüketmekte olduğunu daha iyi anlıyorsunuz.
Yaşlılara sorarlar: “Neler gördün, neler yaşadın anlat bakalım” derler. Onlarda: “Ooo, neler gördüm, neler yaşadım. Bir anlatsam roman olur” derler ya; benim de anılarım roman oldu, öykülerim kitapları doldurdu. Üstelik beğenilip,  jürilerce ödüllendirildi.
Aslında önemli olan uzun yaşamak değil mutlu yaşamaktır. Geçen yıllarınız bir film şeridi gibi gözünüzün önünden geçtiğinde gülümseten, mutluluk veren anılarınız çoksa güzel yaşamışsınız demektir. Şimdi ben de kendi film şeridimi başa alarak yaşamımı kısaca anlatayım.
10.12.1947 yılında Malatya’nın Tecde köyünde doğdum. (O zamanlar Tecde köy statüsündeydi.) Mensucat Fabrikasında çalışmış ve Güreş Federasyonu Malatya İl Temsilciliği ile Milli Güreş hakemliği de yapmış olan rahmetli Nusret Pehlivan’ın oğluyum. Yurt içi ve yurt dışında başarılı hakemlik kariyeri olan Malatya’nın tanınmış simalarından Milli futbol hakemi rahmetli Nihat Gülşen'in de kardeşiyim.  

Beş kardeşiz. Çocukluğumuz Tecde de geçti. Ben Tecde İlkokulu birinci sınıfındayken annemi kaybettim. En küçük kardeşim Murat henüz kundakta bir bebekti. En büyüğümüz olan Nihat abim de ilkokul ikinci sınıfa gidiyordu. 5 Öksüz çocuğa kim bakacak? İşimiz zordu. Babam tekrar evlendi ve şehre göçtük. 

Derme İlkokulu ve Sümer Ortaokulunda okudum. Zaman içinde 5 kardeşimiz daha oldu. 10 çocuklu ailenin bir işçi maaşıyla geçinmesi zordu tabi. 1962 yılında ortaokuldan mezun olduğumda girdiğim Devlet Parasız Yatılı okul sınavını kazanamayınca babam beni liseye göndermek istemedi. Yatılı okul sınavlarına seneye tekrar girersin diyerek bir benzin istasyonunda bana iş bulduğunu söyledi. 
Nihat abim ilkokulu bitirdiğinde Akçadağ İlk Öğretmen Okulu sınavına girmiş ve kazanarak orada okumaya başlamıştı. Öğretmen okullarına daha sonraları ortaokul mezunları alınmaya başlandı. Ortaokulu son sınıfta okuduğum zaman ikmale kalma vardı. İkmale kaldığım için haziranda değil, eylülde mezun olmuş ve bu sınava girememiştim. Girdiğim Ziraat Okulu sınavını da kazanamamıştım. 
Bir yıl Malatya’nın dışında Kayseri-Adana yol ayrımındaki bir benzin istasyonunda çalıştım. O yılım dağ başında arabaların deposuna akaryakıt doldurmak, camlarını silmek, motor yağlarını değiştirmekle geçti ama hayatı da benzinlikte öğrendim. Boş zamanlarımda ders çalışarak sınavlara hazırlandım.
Sonraki yıl; Malatya Bölge Ziraat okulu ile Diyarbakır Sağlık Koleji sınavlarına girdim. Bu kez her iki yatılı okulun sınavlarını da kazandım. Bu sınavları kazanmakla hayatımı da kazanmış, kısa sürede devlet memuru olma yolu açılmıştı. Diyarbakır Sağlık Kolejinde okumayı tercih ettim.
Diyarbakır’da 1 ve 2. Sınıfları okuduktan sonra bu okul tamamen kız sağlık koleji olunca biz erkek öğrencileri İstanbul-Haydarpaşa Sağlık Kolejine naklettiler. İki sene de orada okuduktan sonra 1968 yılında mezun oldum.
Sağlık memuru olarak Adana da, askerlik dönüşü de Rize’de 3 yıl görev yaptım. Sağlık Bakanlığının açmış olduğu kursa katılarak Anestezi teknisyeni oldum ve Malatya Doğumevinde bir yıl görev yaptım. Sonra 1973 yılında yüksekokul sınavına girip, memur öğrenci olarak Ankara Gevher Nesibe Sağlık Eğitim Enstitüsü’nde okumaya başladım. Marmarisli bir sünger dalgıcının kızı olan sınıf arkadaşım Şükran Tekin ile evlendim. Okulda iken 1976 yılında oğlum Tekin doğdu. 

Sağlık Eğitim Enstitüsünden 1977 yılında mezun oldum. Muğla Çevre Sağlığı Başkanı ve Sağlık Ocakları Şube Müdürü olarak 15 yıl görev yaptım. Muğla’da 1978 yılında kızım Tülin doğdu. 
Daha sonra, Tarsus Sağlık Meslek Lisesi’nde öğretmenlik yaptım. Çocuklarımın ikisi de art ardına Ege Üniversitesinde bilgisayar mühendisliği ve Eczacılık Fakültesinde okumaya başlayınca 1995 Yılında emekli olup İzmir’e yerleştim. 
Emekli olduktan sonra bir süre sürücü kurslarında trafik ve İlk yardım öğretmeni olarak görev yaptım. 

Emekli olduktan sonra öykü, roman ve şiir yazmaya ağırlık verdim. Marmarisli sünger dalgıcı olan kayınpederim Hüseyin Tekin’in vurgun konusunda anlatımları ve yaptığım araştırmalar sonucunda yazdığım “Vurgun” adlı kitabım hem ödül aldı, hem de Marmaris Belediyesi kültür yayınları arasında yer aldı. 
1960’lı yıllarda Malatya’ya ip cambazları gelir kışla parkında gösteri yaparlardı. Abimle birlikte her gösterilerini merakla izlerdik. İzlemekle kalmaz eve geldiğimizde bizde bu hareketleri yapmaya çalışırdık. Birgün abim cambazın ip üzerinde yatma hareketini evimizin balkon korkulukları üzerinde yaparken, ellerini bırakıp yanlara açmasıyla aşağı toprak zemine düşmesi bir olmuştu.  Bu cambazlık anımızla “Acemi Cambaz” adlı kitabımı yazdım. Bu kitabım bir yarışmada birincilik ödülü aldı. 

     Çocukluk ve gençlik dönemimi kapsayan anılarımı da kitaplaştırdım. 
Benzin istasyonunda çalıştığım dönem anılarımı anlattığım “Bir Çocuğun Hayat Başarısı” romanını yazdım. Tecde’deki sünnet düğünümüzü anlattığım “Ah Şu Fareler”, Sümerbank Fabrikasının yüzme havuzunda başımdan geçen olayı anlattığım “İmdat Boğuluyorum”, Fethiye Ölüdeniz deki çadır kampı anılarımızı anlattığım “Yaz Macerası”, torunlarıma anlattığım masallarımı yazdığım “Dedemin Masalları” ve müteahhide kat karşılığı verilmek istenilen toprak damlı kerpiç ev ile bahçesini anlattığım “Elif Ananın Cenneti’ adlı öykü kitapları yazdım.  
Ayrıca yazdığım öykülerle çeşitli yarışmalara da katıldım.

Sarıyer belediyesinin düzenlediği yarışmadan “Denizin Siyah Gülü” öyküm birinci oldu. Sanatçı Yaşar Özel’in de katıldığı törende birincilik ödülümü ünlü çocuk kitapları yazarı Gülten Dayıoğlu’nun elinden aldım.
     

“Aksona Faydasız Gönlümdeki Vurguna” ve “Talih Kuşu” öykülerimde derecelere 
girerek plaketle ödüllendirildi. 

Bunların dışında 20 civarında öyküm yarışmalarda çeşitli dereceler alarak kitap ve dergilerde yayınlandı. 

    Yayınevinin okullarda düzenlediği imza günlerinde öğrencilerle “kitap okumanın önemi ve yazarlık” konusunda konuşmalar yapıp, Malatya öykülerimle dolu kitaplarımı imzaladım. 

Kitap fuarlarına katılarak, kitaplarımı okurlarla buluşturdum. 
Ailem için de özel kitaplar yazdım.

Annem için; “Gelin”, Eşim Şükran Gülşen için; “Öğrencilik-Hemşirelik-Öğretmenlik Anılarım”, Oğlum Tekin Gülşen için; “En Büyük Asker Bizim Asker”, Amcam Lütfi Gülşen için; “Bir Edebiyat Çınarı”, Sınıf arkadaşlarım için; “Okul Öyküsü” vefat eden akrabalarımın anısına; “Gidenlerin Ardından” kitaplarını yazdım.
Yayınlanmayan öykü ve anı yazılarımı “Gariban Öykülerim ve Anı Yazılarım”, Yarışmalarda dereceye giren öykülerimin ödül törenleri ve yazarlığa giden yolu “Öykülerimin Öyküsü”, şiirlerimi de “Mutluluğa Yolculuk” isimli özel kitaplarda yazdım. 
En ilginci torunlarım için yazdıklarım oldu.

Dört torunum var. Onların doğumlarından itibaren her doğumgünü kutlamalarında, kendilerinin bir yıllık yaşamlarını anlatan resimli roman şeklinde yazdığım kitaplarını hediye ettim. Yıllar sonra bu kitapları okuduklarında günü gününe, ay ay, yıl yıl neler yaşamış olduklarını anımsayacaklar. Bu kalıcı eserlerimi ileride onların çocukları, hatta torunları da okuyacaklar.

    Akçadağ Köy Enstitüsü mezunu olan ve 35 yıl öğretmenlik yapan teyzem Muazzez Yılmaz’ın anılarını ve şiirlerini de kitaplaştırdım. Ayrıca 2017 yılında İnönü Üniversitesinin düzenlediği “Öğretmenin Öyküsü” yarışmasında dereceye girerek yarışma kitabında yer alan
“Muazzez Öğretmen” öykümü, O’nun 90. yaşı anısına “Tut Elimi Öğretmenim” adıyla genişleterek kitaplaştırdım.
Dedim ya; her geçen yıl insan yaşamını sona bir adım daha yaklaştırıyor! Biraz  uzunca olan bu tanıtım yazımı bir şiirimle bitiriyorum.

TOPRAK OLMUŞUM

Ben bir garip kişi
1947 Yılında Malatya’da 
Toprak damlı kerpiç bir evde doğmuşum
Mıkdat dedemin ismini vermişler
Dedesi gibi cami hocası olsun demişler
Felek vurmuş sillesini
Çocukken öksüz kalmışım
Büyümüşüm düşe kalka.
Hoca yerine öğretmen olmuşum
Öğretmen sevmişim telli duvaklı
İki evlat vermiş
Mutluluğu öğretmiş.
Yeni sevgiler tatmışım 
Yıllar sonra gül yerine
Torunları koklamışım
Şair olmuşum
Yazar olmuşum
Anılarım kitapları doldurmuş
Yüzlerce kitap imzalamışım
Bir gün gelmiş
Dünyaya doymadan
Toprak olmuşum...