Kayısı Gitti, Umut Göçtü!

Malatya…

Depremle yerle bir oldu.

Evler gitti…
İşyerleri göçtü…
Hayatlar tuzla buz oldu.
Ama umut vardı hâlâ…
Adı: Kayısı.

Kayısı bu sene de tutarsa,
Belki o konteynerin kapısından bir düğün çıkacaktı.
Belki o çadırda büyüyen çocuk, yeni bir okul görecekti.
Ama olmadı!

Kayısı da dondu!
Dalında değil…
Bağrında dondu bu şehir.

Ve birileri hâlâ çıkıp diyor ki:
“Türkiye genelinde 672 bin çiftçi zarar gördü.”
İyi de…
Kaçı deprem görmüş bir şehirde yaşıyor?
Kaçı evsiz?
Kaçı dükkanını yıkıntıların altından çıkaramadı?

Manisa’da üzüm yanmış…
Giresun’da fındık vurulmuş…
Eyvallah.
Ama onların evleri yerinde!

Malatya ise…
Ne çatısı sağlam,
Ne kökü.
Kayısı bu memleketin ağacından önce umudu idi.
O da yandı, gitti!

Tarım Bakanı geldi…
Sahaya indi…
Gözle gördü ama kalple sezmedi!
Çünkü mesele meyve değil, mesele millet.
Mesele tazminat değil, mesele tamirat!

Sayın Cumhurbaşkanım…
Sayın Bakanım…

Bu şehre “bir il” gibi bakmayın.
Bu şehir, Türkiye’nin imtihanıdır.
Ve bu imtihan, ancak Malatya’yı ayrı tutmakla geçilir!

Kalın sağlıcakla…