Malatyam

Bu şehri ilk on iki yaşımda görmüştüm. Herkesin etrafında dönüp dolaştığı bir iki caddesi vardı. Araç sayısı bir elin parmağı kadardı ve o dönemin en lüks ve ulaşılmaz aracı Chevrolet marka limuzin tipi taksilerdi.

Okumak için köyden gelen bir çoçuğun düşlerinde müthiş bir değişimdi Malatya!

Yirmi beş kuruşa bisiklet kiralayıp tur atmanın hazını yaşayan bilir.

Atların çektiği faytonlar vardı ve o zamanın lüks taşıma araçları gibiydi!

Hatta “ faytona bindim “ demek bir ayrıcalık gibiydi! Kimi zaman fötr şapkalı ve üstü başı temiz beylerin fayton keyfini izler, imrenirdik!

Kenar mahallelere yük ve eşya taşıyan at arabalarının nal sesi ve demir tekerleklerin çıkardığı gıcırtı çok farklı bir duyguydu.

Cadde boylarında küçük el arabalarında satılan halka tatlı, çığırtkan dondurmacılar ve çocukluğumun damak tadı “ demir gazoz!”

Derken büyüdük ve şimdi bu şehirle hala iç içeyiz!

Bir çok şey öyle değişti ki, üstelik akıl almaz bir hızla ve bu şehir artık nefes alamıyor!

İçinde hareket eden ve sancı çeken bir demir yığınına benziyor!

O eski kibar ve tahammüllü insanından eser kalmamış!

Malatyalının tebessüm güzelliğindeki yüzünü çatık kaşlar almış ve beni en çok üzen o esnaf kültürünün yok olması!

Manav tezgahlarında bir ürünü seçme şansınız yok ve buna yeltendiğinizde anında azar işitiyorsunuz. Hal böyle olunca kapitalist sistemin en iyi sömürü tezgahı olan marketlere yöneliyorsunuz ve bakıyorsunuz kimi sarıcalar da mafya tavrı ve maganda ağzı var!

Belediye ve zabıtanın buna bir önlemi olacak mı bilmiyorum?

Bu şehrin bir çok derdi var ama malesef çare arayanı yok!

Kuzey, hata güney çevre yolu artık bir hayati sorundur. Malatya merkezi ve kenar caddelerine trafik yoğunluğundan araç kullanma şansınız yok ve günlük sayısız kazalarla oto sanayi bir araba mezarlığına dönmüş!

Ya şehir içi ulaşımı sağlayan özel minibüsler?

Onlarla ilgili gözlemlerim de başka bir yazıya..!

Esen ve sağlıcakla kalın...