Mamikanlı Vahap Ağa

Mamikan da neresi dediğinizi duyar gibiyim…

İsmini “Mamikhan” çayından alan ve yaygın halk söyleyişiyle “Mamikan” diye bilinen,  Malatya Elazığ kara yolu üzerinde Malatya’ya 22 km uzaklıkta, 1960 lı yıllarda çok sık gittiğimiz şirin bir köydü. 

Hafızamızı silmek isteyenler ne hikmetse ismini “Kapıkaya” olarak değiştirip geçmişle bağlarımızı bir anda kopardılar. 

Bu köye neden çok giderdik merak ettiniz değil mi?

Rahmetli dedemin çok sevdiği bir dostu vardı bu köyde. 

O yıllarda dostluklar şimdiki gibi pamuk ipliğine bağlı değildi. O yüzden insanlar sık sık birbirlerini ziyaret eder, bu da dostluğu daha da pekiştirirdi.

“Ağalık vermektir” sözünün ete kemiğe bürünmüş hali olan sözde değil özünde ve ruhunda ağalık meziyetleri olan, 1910 yılında doğan iki metre boyunda Vahap Ağa’dan bahsediyorum.

Herkesin çok sevdiği yürekli mert yardım severliğiyle tanınan, misafirperver, özü sözü bir yani bir ağada olması gereken tüm meziyetleri taşıyan dönemin son ağası idi.

Misafirsiz günü geçmeyen Vahap Ağa, sofrasını köyün  fakiriyle yetimine açar, başka köyden özellikle Malatya’dan gelen misafirleri yedirir içirir akşam evinde yatırırdı.

Ayrılırken durumu iyi olmayanların cep harçlığını verir öyle gönderirdi. 

Sık sık gelen misafirler gelmeyince, falanca neden gelmedi. Gidip köyüne bir bakın diyecek kadar vefa duygusu yüksek Nev-i şahsına münhasır bir şahsiyetti. 

Köyün konum itibariyle Malatya Elazığ yol üstünde olmasından dolayı Mamikan adeta Malatyalıların konaklama yeri gibiydi. 

10000 dönüm araziye sahip olmasına rağmen, mütevazı kişiliğinden hiç ödün vermeyen Vahap Ağa, hasat zamanı buğdayı, samanı, unu durumu iyi olmayanlara karşılıksız verirdi…

Bir ara Malatya Elazığ arasında otobüs işi de yapan Ağa, Malatya Elazığ arası engelli vatandaşlardan ücret almayarak bir ilke imza atmıştır. 

Büyüklerimiz anlatırdı Vahap Ağa gittiği lokantada, çay içtiği kahvede kimseye hesap ödetmezdi. Bunu bilen bazı uyanıklarda ağayı takip eder ardı sıra lokantaya damlarlardı.
Hatta iki kişi sabah sanayi’ye gitmiş iş uzayınca telaşa kapılmışlar, “usta çabuk ol  Vahap ağanın lokantaya gitme zamanı yetişmemiz lazım”… Diye anlatılırdı.

Hemen her gün Malatya’ya kamyonuyla gelir şöför mahallinde  oturur civar köylerden gelenleri kamyonla merkeze getirir, Akşam köye döndüğünde de bu kez çocuklar bayram ederdi. Malatya’dan aldığı çeşitli şekerlemeleri çocuklara dağıtır, onların mutluluğunu uzaktan izler ve mutlu olurdu…

İşte dedemin bu köydeki dostu Mamikan ağası Vahap Ağaydı…
…
Siz Ne kadar iyi olursanız olun mutlaka çıkarına dokunduğunuz ve size kin besleyen birileri çıkar…

Bunlar Vahap Ağa’yı vurmak için kiralık katil tutarlar. 

Kiralık katil köyde ağanın tarladan dönüşünü hesaplayarak kuytu bir yerde pusuya yatar ve aşağıdan gelen ağayı görünce nasıl  olsa elimden  kaçma şansı yok, Hele şuna bir hesap sorayım diyerek ortaya çıkar. 

Ağa adamı görünce yanına yaklaşıp  her zamanki babacan tavrıyla “yabancısın herhalde, nereden geliyor nereye gidiyorsun aç mısın tok musun?” diye sorar, sigara ikram eder ve adamı alıp evine götürür. Katil eve girdiğinde ne görsün kazanlarda yemek kaynıyor evde en az 15 kişi var herkes memnun zulüm adına hiç bir şey yok. Yemeğini yedikten sonra, utancından sesini dahi çıkarmadan müsade isteyip ayrılıyor.

Bağırsak kanserine yakalanan Vahap ağa 1970 yılında bu illetten kurtulamayarak  tüm sevenlerini yasa boğarak aramızdan ayrılmıştır…

Ölüm haberi tüm Malatya’yı ve çevre köyleri büyük bir üzüntüye boğmuş hatta hizmetinde bulunan yaveri kahya Nuri üzüntüsünden  intihar etmiştir.

Mekanı cennet olsun