Tecde'de Sonbahar

Bahar geçti yaz geçti, şimdi güz oldu
Hayat ağacının çiçekleri hep soldu
Yıllar döküldü bir bir, gazel oldu 
Geçti bir ömür, kuru yapraklar doldu. 

Doğduğum mahallem Tecde’yi ben hep çocukluğumun geçtiği eski haliyle hatırlarım. Mezarlığın oradaki yokuş başından bakınca görülmez olurdu evler yeşillikler arasında. Yalnız caminin minaresi boyunu uzatırdı ağaçların arasından. Doğa sanki iki renge bürünmüştü. Gök mavi, her yer yemyeşil...
Baharı başka, yazı başka, sonbaharı bir başkaydı Tecde’nin. Kışın beyazlara bürünür gelin gibi olurdu. Her mevsimi bir başka güzeldi.  

“Ömrümüzün son demi son baharıdır artık
Maziye bir bakıver. Neler neler bıraktık” diyen şarkının sözleri gibi, geçen yıllarla birlikte geride çok şeyler bıraktık…

Yine bir sonbahar gazel olmuş yaprak döker ağaçlar
Tek tek düşüyor arza sapsarı olmuş yeşil yapraklar
Bütün güzellikleri bitmiş kurumuş o yemyeşil ağaçlar
İnsana ders veriyor yere dökülmüş sarı sarı yapraklar.

Muhammed Avcı’nın “Yaprak Dökümü” şiirinde dediği gibi gazel mevsimidir sonbahar. 
Sararıp gazel olan yapraklar toprağı bir örtü gibi kaplar, Tecde’nin bağları, bahçeleri, yolları gazelle dolardı bu hazan mevsiminde. Üzerinde yüründüğünde çıkan çıtırtılar son çırpınışlarıydı onların. Yağmur yağmadan çalı süpürgeleri ile bahçeler süpürülüp öbek öbek toplanırdı gazeller. 
Biz çocukların oyun alanıydı bağlar, bahçeler. Gazel yığınlarının üzerine atlayarak içine gömülmek çok keyifli olurdu. Gazelleri süpürürken altlarında kalan tek tük meyveleri, cevizleri bulmak için yarışır oyun oynanırdık. Sonrada hararlara basılan bu gazeller tandır damına taşınır, bir kenara yığılır, üzeri de budanan ağaç dalları, çalı çırpı ile kapatılır kışa saklanırdı. 

Meyve ağaçlarının altın gibi gazelleri mallar için getirilirdi. Kış boyunca evde olan hayvanların otuna, samanına dayanaktı bu gazeller. Tandırın başında yakacaktı. Ocakta çalı çırpı bunlarla tutuşturulurdu. Yakıp ısınmak için dut, kaysı, ceviz, kavak ve çınar gibi ağaçların gazeli daha dayanıklı olurdu. Tandırın başında genzini yaksa da şikâyet etmezdi analarımız.

Hiç unutmam kış gecelerinde ocak başına toplanıp rahmetli babaannemden masallar dinlediğimiz uzun kış gecelerini. Ocakta yanan çalı çırpı ve gazellerin alevleri dışımızı, o merakla dinlediğimiz masalları içimizi ısıtırdı. Ocak alevlerinin ışıkları yüzlerimizde oynaşır, Kerpiç evin perdahlanmış duvarlarını yayılırdı.
Şekip Ayhan Özışık’ın şarkısındaki gibi, kimine göre hazan, kimine göre hüzün mevsimidir son bahar.
Yine hazan mevsimi geldi
Yine yapraklar rüzgârların peşi sıra gidecek
Yine deli gönlüm, yine bu mevsimde
Hüsranını yalnız başına çekecek…