YaÄŸsa da bir yaÄŸmasa da

Bir zamanlar kar yağardı Malatya’ya,
Sevinirdik, coÅŸardık, sabahlara kadar üşürdük mutluluktan, 
SoÄŸuk ve kar, ısıtırdı içimizi, unuturduk dertlerimizi, 
Dalardık hayal alemlerine, hatırlardık küçüklüğümüzü, 
Sobalı, damlı evlerde geçirdiğimiz hayatlarımızı,
Gökyüzünden süzülerek gelen her kar taneciÄŸini tutar yaklardık, 
Cebimize koyacak kadar kalıcı olmazdı,
Ama yine de zengin olmuş gibi hissederdik kendimizi…

Kar yağardı Malatya’ya,
Yeni Cami’nin kubbesine, minarelerine, 
Kanal Boyu’na,
Hürriyet Parkı’na,
Akpınar’a,
Kernek’e,
Beş Konaklar’a,
Beydağı’nın siste kaybolmuÅŸ zirvesine, 
Çocuklar gibi koşardık,
Düşüp kırılsa da kemiklerimiz, 
Mutlu olurduk yine de… 

Şimdi… Evet şimdi,
Yine kar yağıyor, 
Fakat çocukluğumuzu, tatlı hatıralarımızı değil, 6 Şubat’ı hatırlıyoruz,
Kar yağınca mutlu olamıyoruz artık,
Aklımıza hep 7.7, enkaz altında inlemeler, sarsıntılar, ölümler ve feryatlar geliyor,
Ne Yeni Cami var, ne BeÅŸ Konaklar, ne Akpınar ne de o eski Malatya… 

Åžimdi, ÅŸimdi ise; 
Kar yağıyor, kırılan kalplerimizin üstüne, 
Yaralı ruhumuza,
Yanan yüreklerimizin üstüne, 
Düşen her beyaz kristal, boÅŸluÄŸu gören sabit bakışlarımızın ardından dökülen gözyaÅŸlarımıza karışıyor, 
Bizim için artık beyaz coÅŸku, kara bir felaketin habercisi oldu sonsuza kadar… 
Kar yağsa da bir yağmasa da…